خودشناسی اخلاقی پرستاران بیمارستان های آموزشی شهر زاهدان

امروزه با افزایش روزافزون دانش پرستاری، توجه به مسائل اخلاقی در حیطه کار پرستاری نیز از اهمیت خاصی برخوردار شده است. پرستاران نیازمند توانایی بازشناسی معضلات اخلاقی و تصمیم گیری مناسب هستند و این مستلزم اینست که حداقل استانداردهای اخلاقی انسانی و دینی داشته باشند. شواهدی وجود دارد که خودشناسی اخلاقی یکی از عوامل مؤثر بر تصمیم گیری اخلاقی در محیط بالین است. با توجه به کمبود مطالعه در زمینه خودشناسی اخلاقی و نقش پررنگ این متغیر در تصمیم گیری اخلاقی بر آن شدیم که به این مطالعه بپردازیم. این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی می باشد که با هدف بررسی میزان خودشناسی اخلاقی پرستاران شاغل در دو بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر زاهدان انجام شد. محیط پژوهش دو بیمارستان امام علی (ع) و تأمین اجتماعی شهر زاهدان بودند. جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه خودشناسی اخلاقی چانگ (1965 م.) انجام شد. آنالیز اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss 17 انجام شد. در این مطالعه از 200 نفر شرکت کننده 188 حاضر به همکاری شدند و 12 نمونه ریزش داشتیم. در این مطالعه درجه خودشناسی اخلاقی در پرستاران با متوسط نمره 3/52 از پنج بود. بین ویژگی های دموگرافیک و خودشناسی اخلاقی ارتباط معنی داری مشاهده نشد ((p>0.05. نتایج این بررسی نشان داد که خودشناسی اخلاقی پرستاران در سطح نسبتا بالایی می باشد، اما تا حد ایده آل فاصله دارد. به همین دلیل نظام آموزش و خدمات پرستاری می بایست به دنبال راه هایی برای افزایش خودشناسی اخلاقی و متعاقب آن دیگر عوامل مؤثر در تصمیم گیری محیط های اخلاقی در بالین را داشته باشد.